De kaders blijven niet meer hangen. Zullen blijven

Vallen. Ik kan kuiltjes maken in het wit van de muur.

Ons huis is rot. Portretten, doodsprentjes, familie-

Stukken glijden als zand langs de nagels in de wand,

Vallen klokslag op de grond.  “Hier valt niet te wonen”,

Zegt ze – maar hoe woont een mens als die niet ziet

Dat de tijd, al druipend door het behang

Als die niet weet van de tijd?