I
In het midden van de kamer
kom ik langs
een vreemdeling wiens glimlach een dodental heeft
Onbegrepen gebaren
leiden tot een voorstelling
die ik zal betreuren
Ze hield
een foto omhoog
Ze lachte
Mijn lippen raakten de hare
- excuseer me, dat had ik niet moeten doen
Ze rende
II
Ik weet niet echt
of deze gevoelens echt zijn
Maar jij bent echt
- stralend, oh
- lachend
jouw gezicht
subtiel zichzelf volgend onder mijn oogleden
Enkel op het decrescendo van mijn tweede lach
geloofde je mij
Ja? Ja? JA?
Moet ik het spellen?
L-I-E-F-D-E
is de tattoo op onze tong
LIEFDE
is het huwelijk dat onze harten sloten
III
Onder deze lakens
bloeit onze affectie
Ik slaap naast haar
vannacht
voor de eerste keer
In het midden van bewusteloosheid
rusten
haar vingers op mijn heup
haar gezicht in mijn nek
haar adem
het zoete wiegelied
uit haar longen leidend
Ik ben slapeloos
niet in staat te ademen
IV
Zonlicht ontwaakt ons
met stralen
die zo kunstmatig lijken
Deze ochtend is gewoon
te, TE licht
- misschien was het gisternacht gewoon te donker -
Jij en ik
twee stappen buiten bereik
wang tegen zachte wang
onze lippen raakten
bewegen synchroon
lieve tongen
spreken niet, alsjeblieft
maar laat de kleinste kreunen
jouw lippen ontsnappen
Oh, fragiele muziek te hoog
voor ieder oor dan de mijne
Jij
jij krimpend over mijn lichaam
een spin verlost van zijn web
Jij
jij verward onder de lakens
met mij
V
Hou me dichtbij
gesuste stemmen
betreden de ochtend, stappen lichtjes
Zacht, zo'n zachte simpele lachjes
de tweede lach
wankelt
langzaam, als
ik merk dat
jij
je
wegtrekt
van
mij
Mij...
Oh,
natuurlijk is het mij
VI
Ik ben gecrasht
Een seconde, staat zij daar
in rood gebaad
als een stopteken in de hoogte
lachend
Vrouw in het wit
Is het zonsopgang?
Nee, juist lichten gepasseerd
Ik zie haar terug rood worden
Kom terug
Valse lachjes, valse zon
Ik ben gecrasht
Ik lig
in mentale duisternis
Hallo, hospitaalhoofd
groet mij
Niets anders dan shit in mijn hoofd
toch gelooft niemand dat ik dood ben
Mijn hart
druipt als olie
van mijn vingers
op de vloer
bezaaid met duizend cassettes
wiens ingewanden naar buiten komen
op het tapijt
zoals kleuren rennen wanneer ze zijn ontmoedigd
(ik merk het niet, mijn walkman is op herhalen gezet)
"Ahh!
God,
deze verdomde dingen
gaan altijd kapot."