Een monnik zit in lotushouding te tobben
versintelt wierook en wacht op verschiet in het Sanskriet.
Door de muren breken bussen met witte vreemdelingen
weg van de hitte van het hart en naar de tempel toe.
De eeuwenoude ongeduldige razzia naar vastgevrozen harmonie
en ontdovende woorden die kortstondig uit het dodenboek weergalmen
echo's makend in de kloven van dezelfde verschrompelde gezichten
van zij die zo nodig de laatste berg moesten bedwingen.
Ik ben altijd al zo een toerist geweest.
Ik kijk met mijn bestofte ogen en begrijp niets maar probeer
met kakelend gestamel het hitsende licht tegemoet te komen
dat niet scheen te bestaan maar enkel het droef hallucinerende derde oog
heeft gevoed, mijn misvormde oogappel die haar eigen tak brak
en krijsend wegrolde in dezelfde spelonken waar er duizend anderen
liggen te verdorren onder de mantra van vernieuwd verlangen.
