In één van ons

huist een vlammenzee.

Van wat we ooit zijn geweest

blijft geen spoor over.

Duizelend door duizend

vragen, steeds dieper

graven we naar het begin.

Iets fluistert stil, maar

te stil om te bestaan.

Boven in het luchtkasteel

praten we niet meer.

Het is er te donker

en de wolken drijven uit elkaar.

Duizelend door duizend

angsten, steeds banger

vallen we in elkaars armen.

Op de weg waarop we verder zouden zijn,

brokkelen luchtige dromen af

en verdwijnen de kruimels.   

We hebben nog de vlezige smaak

van pijn in onze mond.

Duizelend door duizend

krampen, steeds lammer

worden we wakker.

Onze handen ontpoppen zich tot klauwen.

We breken elkaar in twee tot er meer is.

We weten dat hoe dieper de snee,

hoe trager ze geneest.

Duizelend door duizend

kwalen, steeds harder

bijten we op onze tanden.