Ik geef toe dat er zeilen waren die

niet door hem werden voortgeblazen

maar die gingen dan ook snel te water.

Hij was meer de willikeurige stroom die ik volgen moest.

Het water verzacht alles waar ik ooit had naar verlangt. 

En alles volstond in mijn ogen,

overgoten door onbestaande perfectie.

Het zindert strijk en zet door me heen 

dag en nacht

Als het triestige dansspektakel van zon en maan, 

smachtend naar elkaars glimp 

bij een zeldzame kruising,

zoals tot in de eeuwigheid in mijn huid geinjecteerd.