Ik geef toe dat er zeilen waren die
niet door hem werden voortgeblazen
maar die gingen dan ook snel te water.
Hij was meer de willikeurige stroom die ik volgen moest.
Het water verzacht alles waar ik ooit had naar verlangt.
En alles volstond in mijn ogen,
overgoten door onbestaande perfectie.
Het zindert strijk en zet door me heen
dag en nacht
Als het triestige dansspektakel van zon en maan,
smachtend naar elkaars glimp
bij een zeldzame kruising,
zoals tot in de eeuwigheid in mijn huid geinjecteerd.