ik begin langzaam weer nerveus te worden

mijn vertering stopt

mijn ademhaling stopt

 

ik loop leeg

jij hebt mij zo gemaakt

 

 

 

vertaald:

 

mijn hart kleurt

al het weefsel rondom zijn lijf

langzaam blauw

mijn longen krimpen

mijn maag plakt

 

de insecten zijn wakker. ik kan ze met honderden tegelijk hun weg door mijn aders voelen zoeken, mijn bloed beeft, ik kan het kippenvel op al mijn organen voelen en het doet afschuwelijk veel pijn. mijn hele lijf rilt en wilt kilometers en kilometers rennen en toch krijg ik geen beweging in mijn botten

 

jij hebt mij wreed gemaakt:

ik besta uit beton

ik besta uit beton

ik besta uit beton

 

 

mama

aller aller liefste

je slaat kraters

in mijn manevel

in de naam der liefde

verminkt mijn binnenkant

op zo’n manier

 

zo schijnbaar onschuldig

dat ik er mij voor verontschuldig

ik ben met spijt weer aan elkaar gelijmd

 

 

jij hebt mij wreed gemaakt

en ik liet niets van jou heel

 

(vertaald:

we moeten zwijgen

omdat je trommelvliezen

de kandans van de waarheid

niet volgen kunnen

we moeten lief zijn en we zullen lief zijn (mijn zus zegt dat

 

 

ik met jouw bloed

 

 

de vloer niet mag dweilen)

als jij klauwend om je heen slaat, openscheurt en dan uiteen spat, blijf je plakken, ma. ik voel het aan mijn ribben hangen bij het sporten, ik voel het gisten in mijn maag wanneer ik slaap. iedereen etaleert zijn medeleven door je kleine handjes warmte toe te steken en soms ook eens een wandeling. ‘jouw hart spuit emoties in het rond’ lijken ze soms te zeggen ‘ik ben helemaal natgeregend. het doet pijn om in jouw vlees te leven.’

 

 

maar hoort dan niemand de resonans?

'van mij ook' 'van mij ook'

'van mij ook 'van mij ook'

'van mij ook' 'van mij ook')