ik begin langzaam weer nerveus te worden
mijn vertering stopt
mijn ademhaling stopt
ik loop leeg
jij hebt mij zo gemaakt
vertaald:
mijn hart kleurt
al het weefsel rondom zijn lijf
langzaam blauw
mijn longen krimpen
mijn maag plakt
de insecten zijn wakker. ik kan ze met honderden tegelijk hun weg door mijn aders voelen zoeken, mijn bloed beeft, ik kan het kippenvel op al mijn organen voelen en het doet afschuwelijk veel pijn. mijn hele lijf rilt en wilt kilometers en kilometers rennen en toch krijg ik geen beweging in mijn botten
jij hebt mij wreed gemaakt:
ik besta uit beton
ik besta uit beton
ik besta uit beton
mama
aller aller liefste
je slaat kraters
in mijn manevel
in de naam der liefde
verminkt mijn binnenkant
op zo’n manier
zo schijnbaar onschuldig
dat ik er mij voor verontschuldig
ik ben met spijt weer aan elkaar gelijmd
jij hebt mij wreed gemaakt
en ik liet niets van jou heel
(vertaald:
we moeten zwijgen
omdat je trommelvliezen
de kandans van de waarheid
niet volgen kunnen
we moeten lief zijn en we zullen lief zijn (mijn zus zegt dat
ik met jouw bloed
de vloer niet mag dweilen)
als jij klauwend om je heen slaat, openscheurt en dan uiteen spat, blijf je plakken, ma. ik voel het aan mijn ribben hangen bij het sporten, ik voel het gisten in mijn maag wanneer ik slaap. iedereen etaleert zijn medeleven door je kleine handjes warmte toe te steken en soms ook eens een wandeling. ‘jouw hart spuit emoties in het rond’ lijken ze soms te zeggen ‘ik ben helemaal natgeregend. het doet pijn om in jouw vlees te leven.’
maar hoort dan niemand de resonans?
'van mij ook' 'van mij ook'
'van mij ook 'van mij ook'
'van mij ook' 'van mij ook')