Ik had je al bijna ingeslikt

toen je jezelf openbaarde als

cactus.

We bleven samen hangen

aan je stekels

verzorgden beurt om beurt

elkaars wonden

staken op zijn tijd

in dor vlees

als de rust al te overheersend

was wedergekeerd

lachten en huilden dan geluiden

die we regen aan je stekels.

Ik weet niet wie

zich nu bekommert om

je littekens.

Op mijn vensterbank

rust een cactus.