Zeven-drie

"Ik vergeef je dat ik hou van jou" - Paul Snoek

Het mag, er mag een liefdesgedicht ontstaan

in de deuk van je slaap, in de holte van je knie,

in de leegte van je krul, maar dan

ben jij de schuld van dit gedicht.

Ik vergeef je dat mijn vingers krioelen

naar je wang, waar ze het wateroppervlak

verrimpelen. Ik vergeef je dat ik lik

aan de randen van je ogen, aan de heuvels

van je hoofd, dat ik breek aan jouw huid.

Ik vergeef je dat mijn lijf hier hoort,

in een omtrek van jouw ik.

Ik vergeef je medeplichtigheid

aan de schuld van dit gedicht.