Ik zeg dat wij onbuigzaam zijn als planken,

dat we trappen op de plaats,

een carrouselvloer zonder doel:

draai ik een kwartslag rechts -

en nog één. Nog één en nog 

één. - lijkt er niets gebeurd.

Dan zeg jij:  we zijn multiplex,

laag na laag gestapeld, bovenlaag dwars

op onderlaag, vezels kruiselings gelijmd.

Dat houdt ons als bindweefsel samen.

Onze brakke botten kleven aan,

Spaanders als cellenmatrix

die mijn curve volgt, als de 

pezen rond mijn spieren

blijft zij plakken aan mijn been.

Bindweefsel houdt ons aldus bijeen.