Het liefst kruip ik in zijn berenvel

vang knetterende verhalen met mijn

ogen dicht tegen hem aan

verdwaal opnieuw in het holst

van zijn nacht, mijn handen om een

kop goudgeel geluk gehuld, geklemd

Het liefst zeil ik op zijn adem

naar de hori-zon, laat bij hem dat

hemellichaam dat ik voor het zijne zijn wil

En ik lach en laat zijn hartslag

duizend sterrenstof zijn, een

glinsterend laagje over

mijn onmeetbare onmacht