ze kent de straten aan hun stoeprand. net als het kind

spreidt ze haar armen, grijpt met haar handen zoveel mogelijk

lucht. wanneer dat met links niet lukt. probeert ze het rechts.

ze veinst de voeten van het kind of al naargelang

de tenen. aan de boordstenen of waar die ontbreken

kent ze de straten - hun einde en hun begin.

ze weet ze wankelt net dezelfde weg als die waarlangs

ze werd verlaten. maar ze houdt van deze straten. niet

om de voetpaden. wel om wie hier liep.