wolken tekenen gezichten

op de ramen van geparkeerde auto’s

ik zie een krab over de houtschilfers

kruipen met mijn brein op zijn rug

de geur van gesmolten suiker

hangt als een vlag in de lucht

kijk naar de zilveren neveldraden

die zich tussen lopende lichamen spinnen

en hoe de kauwen de heuvel afhuppelen

als oude meesters in hun slipjas

de zon harkt zijn laatste gouden vingers

tussen de bomen, die op hun beurt vingers zijn

van een roestige hand, opgestoken uit de lava,

wachtend op het licht of een kettingzaag