Niet alles past in kartonnen dozen. 

De vochtige plekken van gemorste waterverf 

op het vast tapijt op zomernachten met

het dakraam open in de hoogste toren

van mijn rijhuis-kasteel als de warmte

je alle vermoeidheid ontneemt en je enkel

op blote voeten in het donker blindelings

de trappen kan oplopen en zittend

op het raamkozijn ver uitkijken over

de dichtbevolkte straten, je afvragen

waar alle slapeloze schaduwen achter

de bijna onzichtbaar golvende gordijnen

de lege uren mee vullen. 

De onverklaarbare fiets op het platte

dak van de buren, naast de tuinstoelen.

Het kleine tuintje vol bloempotten. 

Oleander, bamboe, lavendel, fuchsia.

De ochtendlijk zingende buurman

op het balkon, in zijn pyjama. 

Het pastelkleurige huisje op de

badkamertegels. Meisjes met hoeden

en hoepelrokken op het behang.  

Die bleven achter.