de doorn der afwezigheid

doorpriemt mijn hart

terwijl de ranzige leegte

me probeert te verlokken

ze propageert ijdelheid,

marshmallowgewijs

aaneengeregen

met dorre droefenis

ik graas op een weide

die me de liefde aanreikt

maar de tederheid onthoudt

als een routinier strooi ik zoenen

in het rond op de onontvankelijke

bodem van jouw afwezigheid