Mijn spieren,

ze nemen de snelweg en kruisen er Pinokkio.

Ik hang men gezicht uit het raam en wuif

naar een flauwe versie

van wat ooit

mijn jeugdherinnering is geweest.

Brr, koude wind.

Ik wil me warmen

met filosofische tegelwijsheid,

maar die smaakt enkel met gatenkaas.

Mijn lokken hebben een grauwe kleur.

Ik kam ze scheef om de aandacht af te leiden

van onbedekte hoofdhuid. Mijn littekens in plooimotief

maken me uniform met mijn medemens,

we zijn gezegend

met een mooie witte gloed

van de bijters die weken in een glas water.

De spiegel glanst.

En onbewust

teken ik mezelf te veel.