Zoekgeraakte sporen liggen voor onze voeten

omdat je zoekt en vindt in kasten, laden

een punaise slaapt achter een verminkte tafelpoot,

licht dwaalt af naar vensters met vleugels

een krijtgedicht van decennia geleden, op straat gepost

woont onder de buik van een lekke band,

vingers, grenzend aan de lijnen van je handpalm,

peuteren pluis weg achter een navelheuvel

de spelregels zijn simpel,

(je bewegingen traceer je via spiegels)

een weg die leidt naar later, nog vers in het vermoeide gras,

is doodlopend als het lichaam van een stilstaand silhouet

die bekleedt de blozende horizon, een zwijgzame verte

omdat dat wat stilstaat geen taal kent