de kamer kleurt blauw
als uw ogen
gevuld met intens gestaar
de muren vervoeren zich zelf
in een staat van ontroering
en dansen
op de jazz van uw heupen
sensualiteit
van een trage ragtime
waarmee ge uzelf draagt
in dimverlichte straten
waar het grauw
van de daken druipt
tot ge uw zwoele stappen
in mijn stukgeslagen tellen waagt
en wij tweezaam
meer zijn dan wat ons doet vergaan
in onszelf
ik in uw ik
en gij in mij
tot er niets meer te bespeuren valt
van jazz in uw heupen
enkel uw trage happen naar lucht
en verstrengelde haren
straten in steden
regenen zelf
zij hebben daar geen wolken voor nodig