de kamer kleurt blauw

als uw ogen

gevuld met intens gestaar

de muren vervoeren zich zelf

in een staat van ontroering

en dansen

op de jazz van uw heupen

sensualiteit

van een trage ragtime

waarmee ge uzelf draagt

in dimverlichte straten

waar het grauw

van de daken druipt

tot ge uw zwoele stappen

in mijn stukgeslagen tellen waagt

en wij tweezaam

meer zijn dan wat ons doet vergaan

in onszelf

ik in uw ik

en gij in mij

tot er niets meer te bespeuren valt

van jazz in uw heupen

enkel uw trage happen naar lucht

en verstrengelde haren

straten in steden

regenen zelf

zij hebben daar geen wolken voor nodig