Ik heb jouw brieven op de grond gesmeten
De inkt vervaagd door al het vocht
Ik heb de letters steeds opnieuw gelezen,
maar de boodschap niet verkropt

Nu zit ik weer eens uit ditzelfde raam te staren
naar het voetpad waar jij stond
Al jouw stappen kan ik navertellen
door die brieven op de grond

Maar het heeft geen zin
om er nog bij stil te staan
Jouw eindeloze woordenstroom
is nu al lang gedaan

Je had nog zoveel te vertellen,
maar tegelijkertijd was het al
zo lang stil
dat ik nooit zeker wist
wat jij wil

Toen ik in diezelfde kamer zat,
heb ik jouw brieven op de grond
uit het raam gegooid
Ze fladderden wild heen en weer
zoals ook jij deed
ooit

Ze raakten de grond,
vlogen nog heel even in het rond
en plots
geen beweging meer

Ik vraag me vaak af hoe het was
Jij, als jonge wildebras
hier voor ditzelfde raam gezeten
Jij, die nog vlug een briefje schreef
om te vragen of ik jou ooit vergeef
Je had al zo lang gestreden

Je deed het raam toen op een kier
vroeg: waarom ben ik nog hier?
en plots was jij beneden
overleden
Dood

Ik heb jouw brieven op de grond gesmeten,
uit het raam gegooid
ben toen via de trappen naar beneden gestreden
om jouw resten te vrijwaren
om te voorkomen wat nooit had mogen zijn
Maar die kans krijg ik niet meer
Nooit
Die kans krijg ik nooit

Ik heb je nu nog niet vergeven
weet niet of ik dat ooit wel zal doen
weet wel dat als ik de tijd terug kon keren
ik terug zou gaan naar toen

Maar die kans krijg ik niet meer
Die kans krijg ik nooit.