wij zijn een grote open wonde

rauw bonkend vlees 

dat traag weer naar elkaar toe groeien wil maar

zwerend etterend te veel vuil

kleine kiezels die prikken als in de knie van een kind 

– gevallen op de ruwe speelplaats –

die we omzichtig met zachte handen wegnemen willen

van tijd tot tijd

met opzet

duwen we te hard

scheuren doelloos weer open wat zich langzaam

moeizaam gehecht wist

pulken aan korstjes tot de jeuk zo 

ondraaglijk wordt dat we met grote halen –

om te voelen dat het echt is

om weer tastbaar te maken

om de zekerheid terug te halen dat –

om dan met aaiende kussen 

te pogen de pijn weer zacht te strelen

dat alles steeds te herhalen

verwonden verzweren helen verwonden…

het vlees dat wij zijn dat altijd maar onthecht

telkens weer onverklaarbaar gestaag naar hechting groeit