Ik strek mijn hand uit

En mijn vingers dansen met de schimmen van je contouren

Je fluistert een woord dat weerklinkt

In de holle ruimtes van de kerkers van mijn onderbewustzijn

Je lach gonst en vibreert

Mijn hart klopt nog één keer

Het is tijd

Ik strek mijn hand uit

En mijn vingers balanceren op de rand der herinnering

Je prikkelt losse zenuwbanen

Met de impact van een fantoomschock

Ik verbrand me aan luchtkastelen en fata morgana's

Ik zie je weerspiegeld in mijn dode hoek

Het is tijd

Ik strek mijn hand uit

En ik bevind me in een niemandsland

Een eindeloze repetitie aan grenzen giert gonzend bij elke stap

Ik kijk door een caleidoscoop aan voorwaarden en voorwendsels

Hoeveel poorten zijn er nodig om binnen te geraken?

Hoeveel pogingen om betekenisvol te zijn?

Het is tijd