Als mijn benen wegen worden

en verkeersaders van mogelijkheden door de zenuwen jaagt

huilt het instinct naar de maan

De betonnen gebouwen van het landschap

hebben zich als strakwitte tanden  vastgebeten in de ondergrond

Op mijn tocht verzamel ik menselijke stukken

en hoop dat malse grashalmen terug groeien

als donshaartjes op een kin

Dat de schittering van het water

zich spiegelt aan het glimmen van mijn huid

en mijn dijen zich tevreden kunnen neervleien

als de heuvelruggen aan de horizon