Ik zette voet aan wal op de Maatschapppij-eilanden, een uitgestrekt archipel

Aangetast cement brokkelde me er tegenmoet

en spoelde de sporen achter me weg  

Ik zag mensen bedrijvig bezig met barstbestrijding

tegen het kluwen van wortels dat de fundamenten scheurt

Een tapijt van beton bedekt het leefoppervlak

als een stevige basis voor het dagelijks leven

Elk jaar ging het van meer en dikker

zodat de ondergrond van onkruid werd versmeert, begoten en ondergestopt

en de wereld steeds meer en laag voor laag onderwereld werd

Uiteindelijk zakte het eiland verzuchtend in zoute zeeen van onbekend

Wat boven overbleef was een landschapstreep met grijze heuvels

platgeslagen door de laatste koppige mensen die ijzerhard geloven

in de gouden waarde van een grijze wereld

Vanaf een afstandje keek ik toe,

hoe iedereen zo verbeten op een heuvel sloeg

en draaide me om op de rand van mijn bestaan

Daar aanschouwde ik het onmetelijk wateroppervlak

die de nieuw verworven elementen van verzakt fundament

bevruchtte door onbegrijpelijke mystiek

en er onbezonnen leven deed ontstaan

Misschien is er wel geen eerste keer

geen begin of einde aan dit verhaal

besluit ik wegdobberend  

de leegte in