Het gebeurde geheel onverwacht. 

Geen besef van tijd of ruimte meer.

Eerst enkel leegte in mijn hoofd.

Alles in vertraging.

Tijdloos staarde ik.

Ineens kwam het besef.

Eerst verwarring.

Dan verdriet.

Toen de pijn.

Alle emoties kwamen naar boven.

Alleen geen woorden om te 

verwoorden hoe ik mij daarbij voelde.

Geen spraak.

Enkel een inwendige schreeuw

ontstnapte aan mijn lippen.

Voortdurend

weerkaatste het in mijn hoofd:

waarom?

Ik bleef alleen achter

wachtend

op een antwoord.