Ik geef toe dat ik het was

die geknield het ei uitbrak en blozend

mijn plaats innam onder de dingen.

Bij voorbaat op mijn knieën,

zo verlegen voor mijn schaamte

dat ik leerde te blozen en toch witgrijs te zijn -

een bleke ruimte, invulbaar.

Die knikkerende ogen in mijn naakte hals,

neervallend als lood, een wil van buiten

die mijn onbeschrevenheid doorboort.

Ik schreef geëngageerd te zijn, avontuurlijk 

en menslievend te zijn - daarvoor 

schaam ik mij nog het meest. 

En met het overige dat nooit 

mijn bleke gezicht betrad, geef ik toe 

dat ik het was, die daar geknield

voor de wereld zat.