Door zonlicht zachtjes vertroeteld,

liet ze zich groeien,

om te bloeien.

Met ’n vertederend briesje langs de flanken,

met genotgevende straaltjes zon

die trippelden aan haar oppervlak.

Haar schoonheid en levensvreugde

verstrooid over de wereld,

haar wereld.

Vaak kende ze stormen,

tegenwind en druppels

die kletsen, zich doorboren

als diepe pijnen.

Toen kwam die dag…

Energie vervloog,

verzwakking.

’t Genot te leven ingeruild voor rust.

Rust voor wat op was.

Treurwilgen treuren tezamen

rond haar vervaging

met ’t zonlicht,

door haar levensvreugde weerkaatst,

op hun gelaat.