Vanochtend beklom ik voor het eerst 

de onbekende zandheuvel

met drie krijtjes in mijn jaszak

om de weg naar huis

voor altijd te onthouden

strepen en lussen kronkelend rood van angst

bij mijn vertrek

omdat de klok bleef staan

maar de tijd steeds door bleef hollen

met de schaduwen van het verledenop mijn hielen

tot ik de pijn kon voelen 

in mijn vingertoppen

en me vastklampte 

aan een stukje kalk

in de hoop te kunnen verdrinken in blauw

bang zelf kopje onder te gaan

met paarse lippen

in oeverloze herinneringen

zodra de kalk oplost

klim ik verder omhoog

tussen groene vegen door

die langzaam vorm krijgen

als ik achterom kijk

door de mistgordijnen van de tijd

om nooit meer de weg naar huis

nooit meer te vergeten