Vanochtend 

stond er een man aan mijn deur

met zijn smalle vingers 

zijn bleke huid

zijn zwarte mantel

viel hij op tegen de grijze stoepstenen 

die hem leken op te lossen

tussen hun voegen vol mos

want de rest van de wereld

draaide door zoals altijd

danste verder op het ritme

van de tikkende secondewijzer

Het is tijd, zei hij

Dus ik knikte en haalde mijn jas

Afscheid had ik van deze wereld al genomen.