Vanochtend
stond er een man aan mijn deur
met zijn smalle vingers
zijn bleke huid
zijn zwarte mantel
viel hij op tegen de grijze stoepstenen
die hem leken op te lossen
tussen hun voegen vol mos
want de rest van de wereld
draaide door zoals altijd
danste verder op het ritme
van de tikkende secondewijzer
Het is tijd, zei hij
Dus ik knikte en haalde mijn jas
Afscheid had ik van deze wereld al genomen.