een ziltig roos omfloerst je lippen en

het rood stift je de mond

in wasems weelderige fabeltaal

als golven met het schuim daarbuiten

lepelt jouw woord een bovenzinnelijke ruis

zacht fluistert het, verzandt horizonten aan

het halve duister van de ochtend

mijn schepen vergaan in jouw jacht

ze zinken in de werveling die woelt en welt

in jouw woorden

met stille trom over het water rijst er land

toont zich gewrakt en scherpgerand

weerbarstig langzaam maar met bolle zeilen

zinken wij hier op de klippen eveneens in oude larie