ik raap je rafels op

altijd dezelfde draden

hoe maak je een wintertrui als

elke nieuwe draad verstikt

verknoopt

verstrikt

in muffe oude vezels

jouw labyrint kent geen draad meer die

naar buiten leidt

maar zakt uit in nukkig handwerk

en wordt zienderogen vaardig weer

ontdaan

en opgeborgen

daar waar dag zichzelf welterusten kust in de ochtend

goedemorgen zegt bij avondlicht

en alles ertussen aanschouwt met moede ogen

en een hoofd vol spinrag