Ik zie de in duigen vallende druppels 

bevriezen op de warme weergalmingen van het ooit geweest,

de tocht

die deuren dichtslaat naar een lange terugweg,

waarop het gebons van een gebroken hart 

dat steeds meer zwijgt fluisterend smeekt 

of hij nog binnen mag.

Zijn blinde doofheid verstomt mijn stem

en het druppen gaat door

tot leger en leger 

en voller de vloer

tot alles vervlakt en vervaagt in het rumoer 

van de tikkende wijzers.