ik hoorde vandaag
dat lieve moeder aarde
’s nachts
de warmte die de dag haar biedt
voorzichtig bijhoudt tussen haar dekens, omarmt
ze koestert, ervoor zorgt als een kind
zodat ze geen kou zou lijden, of ze misschien zou missen
wanneer de zon haar dierbaarste spullen pakte,
enkel haar nagloei achterliet
om even een blokje rond te maken
haar slaap zacht kust,
om misschien nooit meer opnieuw te verschijnen
wie weet, eigenlijk?
‘het broeikaseffect’ noemde meneer het,
ik noemde het poëzie
zoals ik u
zachtjes, tussen ónze dekens
‘mijn lieve schat’
kon ik dat maar, ook
uw lieve liefde-warmte, eerlijk verspreid
tussen mijn huidlagen eeuwig bewaren
voorzichtig bijhouden, koesteren als ons kind
zodat ik het ’s nachts
niet meer koud heb
wanneer gij uw laatste trein moet halen