ik hoorde vandaag

dat lieve moeder aarde

’s nachts

de warmte die de dag haar biedt

voorzichtig bijhoudt tussen haar dekens, omarmt

ze koestert, ervoor zorgt als een kind

zodat ze geen kou zou lijden, of ze misschien zou missen

wanneer de zon haar dierbaarste spullen pakte,

enkel haar nagloei achterliet

om even een blokje rond te maken

haar slaap zacht kust,

om misschien nooit meer opnieuw te verschijnen

wie weet, eigenlijk?

‘het broeikaseffect’ noemde meneer het,

ik noemde het poëzie

zoals ik u

zachtjes, tussen ónze dekens

‘mijn lieve schat’

kon ik dat maar, ook

uw lieve liefde-warmte, eerlijk verspreid

tussen mijn huidlagen eeuwig bewaren

voorzichtig bijhouden, koesteren als ons kind

zodat ik het ’s nachts

niet meer koud heb

wanneer gij uw laatste trein moet halen