Ik wil één ding zeggen

 zonder te zeggen

 dat jij

 mijn dag bent en

 mijn nacht

 mijn zon en

 mijn maan

 mijn alles en,

 om origineel te zijn,

 mijn niets.

 

 Zonder te zeggen

 dat jij

 voor mij bent

 als een oase in een woestijn

 als de zon voor de aarde

 als de zandkorrels voor het strand

 als kleurpotloden voor een dolgedraaide kleurder.

 

Zonder te zeggen

dat jij

voor mij bent

als de zee voor de vissen

als een potlood voor een slijper  

als de wind voor een vlieger

als de lucht voor de vogels.

 

Zonder te zeggen

dat jij

voor mij bent

als een pen voor een schrijver

als een schoolbord voor een krijtje

als de romige wolkjes voor de lucht

als de sterren voor de nacht.

 

Ik wil één ding zeggen

zonder franje en praal.

Zonder romantische tierlantijntjes.

 

Of zoetmelig geblaat en

slechts weinig wol.

Of rozengeurinsinuatie en

kunstmatige maneschijn.    

 

 Zonder

 grote woorden,

 poëtische zinnen en

 diepzinnige taal.

 

 Ik wil één ding zeggen.

 Één ding maar.

 

Ik wil

simpelweg,

recht door zee,

rechtuit,

recht op de man af

zeggen:

 

“Ik hou van jou.

Ik hou ontzettend veel van jou.

Ik hou zielsveel van jou.

Ik hou van jou zoveel ik kan.

 

En dat is de reden waarom ik ten zeerste betreur dat

 ik slechts zo weinig kan.”