Aan gort,
                        mijn parelgroen

            Grotesk,
                       als mijn adem
                      de diepe gronden beslaan. 

            Gevat is het woord,
                       de bodemloze
                                    de gier, de grove
                                    hij koekeloert 

            Aan gort,
                        mijn volgeling 

Bedwing het vormeloze tot in zijn oneindigheid.
            De gekrachte put mij.

Aanverwant, en toch verliezen wij
Als in het schone gegroet bij het ochtendgloren
Als in de schijn bij de verwatering. 

En eindeloze woorden vereeuwigen zich,
En doch eindig is zijn kracht,
                        is onze kracht.