Medea

dof en okergeel is het eens zo Gulden Vlies
dat mij voorgoed omsluierd heeft

verlamt door verlangen gaf ik mij bloot
naakt en weerloos bood ik mij aan

hij nam mij tot zich
nipte van mijn lippen, zoog van mijn ziel, slurpte van mijn zijn

als jonge vosjes in het eerste licht slopen we samen weg
als fiere drenkelingen dreven we
in de baai van begeerte

maar gloeiende liefde werd verzengende haat

ik raakte hem kwijt in een waas van gewenning
hij spuwde in mijn mond, herkauwde mijn tong
vergiftigde mijn kwijl

ik probeerde onze doodstrijd van mij af te wrijven
ik schreeuwde, ik smeekte, ik vocht, ik vroeg, ik zocht, ik groef
ik beefde

geen enkele pijn kan dit verdriet omarmen

tenzij

het bederven van ons eigen bloed
het doorkrassen van de sporen die hij en ik achterlieten
samen

de hitte van het noodlot bedwelmt mij

het is tijd

ik geef me over aan de okergele gloed
van mijn wraak