hoe in je lippen zich een heel universum ontplooien kan -
elk kraakje een weg door fluwelen grotten
je oog tinteling groter dan de maan
je blikveld van manenstof
dat reikt tot alle sterren die nog komen moeten
dat paraderend tussen hoge piramides
steeds weer een grond weet te vinden
waarop je met je luchtige voeten neerstrijken kan
en dan die warrige leeuwenmanen die lief tegen mijn borst aan liggen 
zo van die haren die je alleen maar tegenkomt bij mensen
die eigenlijk diertjes zijn
die per ongeluk nooit hun haren wassen
nooit stinken knopen splitsen
en altijd even zacht
als een plooi van een lip 
durven liggen