je vervoegde de dood

 

als een werkwoord

 

waarvan enkel nog

 

een voltooid verleden

 

tijd restte, je wist precies

 

welke verbuiging

 

je nodig had, jouw leven

 

was niet vanzelfsprekend

 

en dus deed je er maar

 

het zwijgen toe

 

 

 

je vervroegde de dood als een wekker

 

die je afzet nog voor hij je wekt

 

en nog steeds snap ik het niet

 

dit gerinkel van verdriet

 

met voorbedachte rade

 

 

 

je voegde de dood

 

bij het woord

 

en je bent nu niet meer

 

dan een dichter

 

van wat ons scheidt

 

 

 

want wij zijn allemaal

 

in de wieg gelegd

 

om dood te gaan