je vervoegde de dood
als een werkwoord
waarvan enkel nog
een voltooid verleden
tijd restte, je wist precies
welke verbuiging
je nodig had, jouw leven
was niet vanzelfsprekend
en dus deed je er maar
het zwijgen toe
je vervroegde de dood als een wekker
die je afzet nog voor hij je wekt
en nog steeds snap ik het niet
dit gerinkel van verdriet
met voorbedachte rade
je voegde de dood
bij het woord
en je bent nu niet meer
dan een dichter
van wat ons scheidt
want wij zijn allemaal
in de wieg gelegd
om dood te gaan