Het is donker.  

Asymptotisch raken we elkaar

aan en uit. Ik voel hoe

jij daar zacht maar breekbaar

de straatlantaarns dansen hun licht

op jouw huid en mijn hoofd

hoort een holle hartslag

bonken tegen jouw

gebarsten borstkas.

Hier wordt er gevochten.

Hier wordt er geleefd.

Jouw handen rakelen mij op uit

de klamme lakens, houden mij stevig

bijten ons vast en we hechten,

hechten ons op de tast

tot zonlicht ons verblind

naar buiten stuwt, tot beesten

ons samendrijven, tot neonlicht

kolkt en ons verzwelgt

en verzwelgt en verzwelgt.

En samen hinken we koortsig

verder, maar samen tot

we enkel blijven zwijgen

wat het kind in de één in het kind

van de ander omhelst.