Als

zijn pen nog

tussen vingers

gevat zat

schreven we

samen

Vreemd

dat ik zijn adem

heb gevoeld, maar

niet meer

herinner

Verbazend

dat een

granieten

steen me

ervan weerhoudt

hem te kennen

Als

zijn ogen nog traanden

zou hij in de spiegel

met mij naar

ons

kunnen kijken.