wij zijn de vergetenen

leven slechts verder in de groeven

van herinneringsmuren

en hoeven maar een dag per jaar

te worden herdacht

wij vervagen

heel stil heel zacht

tot we nog slechts een naam zijn

die in de schaduw

op onbeantwoorde vragen jaagt

wij vellen af

laten haast onzichtbaar

de laatste scherven van ons achter

al lang geleden is gebleken

dat vergeten zijn wel went

als slechts wijzelf nog weten

dat niemand ons vergetenen nog kent