na de ruzie leggen we de mat naast de asbak

in de woorden die we leggen laten we jokers na,

doen we de ander invullen

wat we zelf niet kunnen zeggen

ik trek mijn woordwaarde in twijfel

door letters die fameuzer klinken

de ranke vingers van de A

het exotische van de Y

zou ik voldoende zijn?

genoegzaam?

ik vraag me af of wij blanco blokjes zijn,

onbeschreven bladen, dan wel

besmeurd met inkt

zou ik jouw handschrift nog kunnen

onderscheiden, de hanenpoten,

de vlekken die enkel linkshandigen achterlaten

je ontbloot de woorden

die ik niet wil horen

de smacht, het hartzeer,

de discussies over de afwas en

de pijn van een verleden

toen wij nog afzonderlijk waren

toen er nog geen taal was tussen ons,

laat staan een enkele klinker of woord