Hier staan we dan

recht tegenover elkaar

onbegonnen lijnen trekken we door naar onbegonnen punten
die we denken gemaakt te hebben

tussen ons in
een onbewaakte ruimte

verstikt in elkaars blik
verstrikt in elkaars zwijgen

we zijn zo simpel als taal
maar simpel van taal

als kinderen
die de wonderen herkennen
die de mensen vergeten zijn

ik strek mijn armen boven je hoofd

jij blijft staan
als een onbegonnen punt en
en een onbegonnen lijn 

denken we elkaar gevonden te hebben