Hier staan we dan
recht tegenover elkaar
onbegonnen lijnen trekken we door naar onbegonnen punten
die we denken gemaakt te hebben
tussen ons in
een onbewaakte ruimte
verstikt in elkaars blik
verstrikt in elkaars zwijgen
we zijn zo simpel als taal
maar simpel van taal
als kinderen
die de wonderen herkennen
die de mensen vergeten zijn
ik strek mijn armen boven je hoofd
jij blijft staan
als een onbegonnen punt en
en een onbegonnen lijn
denken we elkaar gevonden te hebben