mijn ruggenwervels verpulveren

ooit zo sterk, nu zwak

verslagen door de stilte

het verlangen

mijn huid scheurt open

ik drink, verdrink


in de regen die


de dorst van de aarde lest

mijn woestijnen voedt

mijn vingers kammen door de haren

van de wind, ooit stil


nu kwaad en wild, ik drijf, zink

een zwavelstokje


ooit een vlam, ik dans met de storm


mijn schepper, moordenaar


dood en leven, huilend


als een wolf naar de maan


mijn ruggenwervels verpulveren


maar de tralies

van mijn ribbenkas zijn van staal

wordt dat hart van mij

ooit rustig, ooit vrij?


gevangen in ruines

alles wat ik ooit was ligt doodstil

enkel zij schreeuwt, bonst


uit eeuwig gemis

op de muren

van haar onverwoestbare gevangenis