Vastgeroeste wortels

gaven houvast maar

steken ondertussen

kronkelend de grond uit.

Ik breek mijn enkels

terwijl ik vastberaden loop

en besef niet

of ik aan het vallen ben of dat de aarde

onder mijn voeten wegzakt.

Ik kan hier schuilen

voor de regen maar

niet voor mezelf.

En hoewel ik elk woord

versta, begrijp ik niet

wat er gezegd wordt

(en wat wordt er veel gezegd

maar zo weinig gesproken).

Hier gelden nieuwe wetten,

ik tel letters in zinnen, leer

functies bij hun naam

maar krijg ze niet bedwongen:

die zwarte tekens

die op talloze bladeren

rond me heen vallen.

De roze kleur zegt me

dat dit maar voor even is.