het moment waarop ik wist dat het voorbij was
was toen hij me zei dat ik goed kon dansen
en ik in zijn ogen zag dat hij het meende
dit verhaal gaat over de man die van mijn bed een nest maakte
maar eigenlijk nog een jongen was
die dacht dat de vogels ’s morgens
speciaal voor hem begonnen te zingen
ik zong ook voor hem
dat had hij graag
en dan loog ik dat het over hem ging
en dan zei hij dat hij van me hield
en op zo’n moment is elk antwoord een leugen
de laatste keer dat ik hem kuste
kuste hij me zoals hij dat altijd deed
eerst te traag en samengenepen
en uiteindelijk te lang alsof hij bij het waken
de slaap nog even tegen zijn borstkas wil drukken
het was een dag waarop de zomer laag in de straten hing
en muziek door de lucht trilde, op het podium een vrouw
met een stem die even goed Sirene als Muze kon zijn
“dat is nu toch echt een prachtige vrouw”
zei hij, terwijl hij naast me stond
ik knikte instemmend en later die avond
wanneer we vreeën
dachten we allebei aan haar
het moment waarop ik wist dat het voorbij was
ben ik twee weken lang vergeten
tot het me plots te binnen schoot
terwijl ik mijn oksels stond te scheren
en het haar in de gootsteen weg zag spoelen
ik besloot het over precies twee weken te doen
zelfs bij mensen die je niet graag ziet is zoiets moeilijk
terwijl híj dan
als een vogeljong in mijn nest bleef zitten
niet eens dacht aan er vandoor te gaan
met een andere vrouw
of een man, als het echt moet
nee, hij zat daar
te wachten
zoals hij altijd zat te wachten als we zouden vrijen
maar dan wel met kleren aan
toen ik nog probeerde om verliefd op hem te worden
schreef ik zijn naam opnieuw en opnieuw na elkaar in een schriftje
zoals je op de lagere school een letter heel vaak moet schrijven
om het goed te kunnen
ik probeerde gedichten over hem te schrijven
maar de beelden bleven steken als wespen in augustus
in proza noemt men poëzie een stijlfiguur
hij zat daar te wachten
in mijn bed
in zijn nest
en ik brak zijn jonge vogelhart
met mijn zachte handen
die niet gemaakt zijn om dingen te bouwen
laat staan om af te breken
het moment dat het voorbij was
was ik bang dat hij zou huilen
zou smeken zou barsten
dat mijn nee een misschien zou worden
ik heb een zwak voor uitstelgedrag
maar hij deed het niet
en langzaamaan stierf het nest af
ik hoop dat ik van hem geen man gemaakt heb
dat hij nog altijd denk dat de vogels
speciaal voor hem zingen
dat hij nog steeds kan wachten
in kleermakerszit
op een bed dat niet het zijne is
