soms ben ik een kubus

 

wiskundig een platonisch lichaam

 

in mensentaal op zo’n manier opgekruld dat verdriet

 

plots in een beeld gevat wordt

 

 

 

laatst kwam een man me tegemoet op straat

 

toen hij zei ‘wat zit jij grappig in elkaar’, zei ik:

 

‘sorry’ en

 

dat ik op een dag zo ben opgestaan

 

dat ik zelf eigenlijk niet weet hoe ik opeens zo hoekig ben kunnen worden

 

 

 

voorzichtig gaf hij me een duwtje

 

behoedzaam

 

alsof hij zichzelf al indekte voor het geval ik echt

 

 

 

ik viel

 

 

 

‘het zit hem in de regelmatigheid van je vlakken’, zei hij, ‘je bent bovenaan dezelfde persoon als onderaan, aan je linkerzijde net hetzelfde als aan je rechterzijde’

 

hij verzweeg dat dat me kwetsbaar maakt

 

dat ik enkel op papier verbeelding van stem kan voorzien

 

hij zei dat hij van me zou kunnen houden, alleen niet in het echt

 

 

 

toen werden wij twee hyperbolen

 

wiskundige overdrijvingen

 

in een glas water de stortvloed

 

in mensentaal zo dicht op elkaar dat we langzaam in elkaar overhellen

 

 

 

platonisch blijven verlangen:

 

mentale connectie maken en haar daarna weg fantaseren

 

attributie: oorzaak aan gevolg koppelen en terug

 

als mimespelers:

 

 

 

NIET RAKEN

 

ALLEEN MAAR

 

DOEN ALSOF

 

 

 

-

 

 

 

nu is het net of hij fluistert:

 

‘laat me je hoeken afronden’

 

ik in stilte toestem

 

hij vervolgens zijn lichaam over het mijne drapeert

 

tot een eeuwige omwenteling

 

om in te verdwijnen