Wij struinen

vreemde vogels

door de stad

verdoken in de schaduwslag

van torenhoge buildings

gibberend gespiegeld

in de plassen

van drop en dauw

harken wij de straten af

bespieden wij elkaar

vanuit de talloze hoeken

van bemost beton

bekampt de rest de zondagochtend

die de nacht voor hen achterliet.

Aan hun kiezen kleven apenootjes

en ander plakkerig goeds

te realistisch voor woorden.

“Het zat erin vannacht” dacht de ene

“Stuur ik nu of morgen pas”, dan weer de and’re,

terwijl ik enkel zag hoe ik die nacht

wel weer tien keer verliefd geworden was

en wel weer tien keer tot het inzicht kwam

dat meisjes ook wel vrouwen zijn

en ik toch pas een jongen was - die nacht.