Tijdens het ademhalen beluister ik

mezelf en de bomen

Zijn schaduwhellingen,

tot diep in de nacht vol geheimen

Moeder laat met weidsheid, licht

En zwerfkeien achter

Ze vraagt

waarom we niet in overgave liggen

Ik ben met de open ramen,

uitkijkend op een stad

En dan zien we de houtschuur,

die terneergeslagen opkijkt

Een lage maan trotseert de oorsprong

van een bos waar paarden haar

omringden

Tijdens het opkijken

ontdek ik dat de wind

in jou zingt, zoekt ideeën

en alles blijft

tussen eeltige vingertoppen,

een onweer achter

Ik spreid deze stilte open,

probeer er voorzichtig op te leunen

Vroeger dansten we met de sterren

Ze vouwden ons dicht

Moeder lacht,

hij verspreidt zich in plooien

totdat de regen komt