Lang geleden leefde ’t schrijverke dat de tijd

wou stollen. Opgesloten ver van ’t al, waar niemand

woonde, niemand kwam, daar schreef ie eeuwigheid. Taal

was zijn tijd en het woord was zijn water.

Ooit, misschien, zou hij gevonden worden, later,

voor hij sterven zou, de zinnen uitgedroogd, kaal

als toekomst zonder tijd. Hij en zijn verhaal, want

zij bleven, voor het leven, tot elkaar herleid.

Dan nam hij afscheid, en begroef zich in de taal

die hij nooit sprak, die schrijver die niet zeggen kan

dat hier, tussen de regels, rust wat resten zal.

Geef hem dan een naam, vertel dan dit verhaal

aan wie het horen wil, vooral hoe anoniemand

kwam gekropen uit zijn anoniemendal.