Twee verscheurde maandagen

het sneeuwstormt over mij heen

Door mijn hoofd flitsten nog:

je handen. Fingerfertigkeit

Je laat een bitterheid na

in mijn van-jou-vervulde aderen

Die eerste herinnering aan veilig voor de stoof

tussen tabaksresten, trillend koffieschenken

en je stampvoeten nakijken in de oude kerkstraat

blijkt gewond en daarmee ook verloren.

(Tussen die muren ben ik in je bruine ogen

opnieuw geboren. Op straat: het vage schijnsel leeslicht

achter de dichtste gordijnen. Het mag schijnen:

ik ben dood.)

Tien knagende vingertoppen

gezegeld op de toetsen van mijn lijf

Nee, het sneeuwstormt in mij.