Daar zit hij weer aan die kale tafel,

wachtend op troostende woorden

van haar lege stoel aan de overkant.

Maar de stilte schreeuwt oorverdovend,

hun praatjes over vroeger en nu

reeds lang door de muren verteerd.

Tranen zoeken een weg doorheen

het labyrint van rimpels

dat de tijd genadeloos op zijn

gelaat heeft gekerft.

En hij beseft dat vergankelijkheid

dra ook zijn part zal zijn,

want op het ritme van zijn vermoeide hart

kruipt het duister hem tegemoet.